پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

شتر گاو پلنگی شدیم که نگو و نپرس. از یکطرف برای حمایت از کارگران ساختمانی بیمه کارگران را با شرایط خاص به تامین اجتماعی تحمیل می کنیم (در واقع بر سایر کارگرها وکارفرماهای تحت پوشش تامین اجتماعی)،از طرف دیگر آقای اکبر شوکت رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی می گوید که این تعداد ۷۰۰ هزار نفری کم است و باید به بالغ بر یک میلیون نفر برسد. از طرف دیگر به درست یا غلط می شنویم که حتی طلافروش هم در لیست کارگر ساختمانی ثبت نام کرده و قرار دارد. مشاهده می کنیم که غالب سازنده ها متمایل به استفاده از کارگر افغانی هستند. سوال اینجاست که نظارت برصحت این ۷۰۰ هزار نفر با کیست؟ هاشم موسوی راضی می شود که ما تخلفات این طرح را بیرون بیاوریم و ایشان در صورت موثر بودن تخلفات استعفا دهد؟ نتیجه منطقی داستان این می شود که ما بعنوان کارفرما و کارگر باید حق بیمه بپردازیم تا دولت ها خودشان را به اسم حمایت از کارگر ساختمانی برای مردم لوس کنند و کارکنان تامین اجتماعی هم با روی فیش و پشت فیش دریافتی ماهیانه از زحمات ما ،عشق و حال کنند و آویز تریپ داشته باشند(نکته خنده دار داستان رفتار بعضی از کارکنان شعب تامین اجتماعی و جواب های غیرمتعهدانه و سربالا دادن هایشان است که آدم را یاد منشی بعضی از مطب ها می اندازد. همان خود دکتر پندارهای دکتر حسرتی بدبخت) . خاک بر سر بخش ها و سازمان های متولی نظارت و بازرسی این امور .

یک فعال صنفی کارگری با انتقاد از عملکرد کانون‌های کارگری عالی و ساختمانی خواستار برگزاری مجمع فوق العاده برای تغییر ترکیب اعضای هیات مدیره و بازرسان این نهادهای صنفی کارگری شد.